شَهرِ مَن دَر صَد سالِ دیگَر این چِنین اَست
این آغازِ نُطفِه ای دَر جَنین است
زایِشِ این نُطفِهِ شو-م  ، را باید بِگیریم با هَم
وَ گَرنَه داریم شَهری ، پُر از سُرب و دود و دَم
دیگَر گُنجِشک هایِ خاکِستَری با ما هَمسایِه نیستَند
پَرَندِه هایِ غَزَل خان نِشَستِه بَر دِرَختی ، دَر سایِه نیستَند
مَردُم با آسِمانِ آبی  - بیگانِه اَند
با یِکدیگَر بی تَفاوُت ، در شَهری ویرانِه اَند
کَلاغ ها هَمچِنان سیاه اَند چون اَب-ر ها
دیگَر صِدایِ خَندِهِ کودَکی نیست دَر کوچِه ها
مَردُم با آسِمان قَهر ، دَر هَوایی نَفَس گیر
کِه آلودِه گی هَمِه را دَر شَهر ، کَرده اَست دَرگیر
ریه هاشان پُر شُده اَست اَز گَرد و غُبار تَنهایی
این سَرنِوِشتِ ناخاستِه، سَمت و سو دارَد بِه بی فَرجامی
شَهر ، تُهی زِ باران دَر کوچِه ها و خیابان
وَ دِرَختانِ رَنجور و بیمار ، دَر گوشِه ای پِنهان
پَروازِ پَرندِه ها رویِ سَطحِ کَمی ، دَر جَریان اَست
بیش اَز این نُقطِهِ رَهایی ، دِل کَندَن اَز جان اَست