اِی جِسم - اَز مَن چِه میخاهی
چِرا مَن را به دُنبالِ خود ، میکِشانی
چِرا به دُروغ و فَریب ، باز میکُنی زَبانَت
وَ به گُناه میرَوَد ، این دو چِشم و این نِگاهَت
چِرا آغِشتِه میکُنی مُرَکَّبِ اَفکار را ، بِه زِشتی و پَلیدی
وَ چِرا بَر وَز-نِ - بی وَز-نی - میکُنی ، اُمیدی را نا اُمیدی
اِی جِسم - اَز مَن چِه میخاهی
ِچرا مَن را به دُنبالِ خود ،میکِشانی
میکِشانی بَر - گِردبادی اَز تَلاطُمِ ، مَوّاجِ روزگار
سَرگَشتِه و حِی-ران به عادَت هایِ پوچِ بِسیار
دَر تَکاپویِ رِسیدَن به هیچ ، چون شِتابان
میدوزی چَرخِ فَلَک را ، به پیراهَنِ آسِمان
بی اَندازِه - دوری اِی جِسم ، اَز منِ دَر -خود
!با کُدامین حال و اَحوال آرَمیدِه ای ؛ باخت یا کِه بُرد
