تو اِی ساعَتِ شِنی 
کِی به پایان میرِسی
تو کِه دَر خود به آرامی و نَرمی ، میشِکَنی
تَمامیِ ذَرّاتِ وُجودَت را ، دَر هَم میفِکَنی

ذَرِّه - ذَرِّه ، خورد میشی و کَم
وَ میدُز-دی ، تَپّهِ ای اَز زَمان را بَرایَم
به تو نِگاه میکُنَم ، نِشانِه داری به گُریزی اَز زَمان - هَر بارِه
کِه نِشانَم میدَهی هَر وَقت به مَن - فُرصَتی دوبارِه

مَحدود میکُنی زَمان را ، دَرونِ سینِه اَت
لَحظِه ها را حَب-س ، دَر مُقابِلِ دیدِه اَت
بِگو - چِه مِقدار دِلتَنگی! ، اَز زَمانِ قَرار و اِنتِظار
بِگو - چِه اَندازِه غَمگینی! ، اَز این هَمِه تِکرار و تِکرار

تو اِی ساعَتِ شِنی 
کِی به پایان میرِسی
به پایان میرِسی ، دَر آخَرِ راه
کِه پُر اَز هیچی و پُر اَز فِق-دانِ گُذَرگاه

زَمانی دیگَر روی - نِمیدَهَد ، نِشانِ فُرصَتی
کِه میمانَد دَر مَن باقی ، آه و حَس-رَتی