کَف-شِ پارِه خَستِه ای اَز خود ، اُفتادِه ای دَر گوشِه ای
روزِ اَوَّل را یاد داری؟ گِرِفت تو را به بوسِه ای؟
چِنان کِه به گَر-می گِرِفت تو را مُحکَم دَر آغوش
حال- با این تَنِ پوسیدِه ، تو را کَردِه اَست فَراموش
اِی کَف-شِ پیر و پارِه - پارِه
اَز نَظَر دور گَشتِه ای ، به یِک بارِه
با این حالِ خَراب و داغون چِه میکُنی تو
چِه رَنجوری - نَحیف و اُستُخوانی تو
رَنگ و روو به تَن نَداری ، اِی جا ماندِه اَز مَن
جُف-تِ دیگَرَت کوو؟ ، بِکَن این وَص-لِهِ ناجور را اَز تَن
اَز پا اُفتادِه ای ، دَر خیابان‌های سَر-دِ این شَهر
چِرا ؟ مینالی چون ، بیکَسان و گِدایان ِ دَر فَقر
بَرخیز و بَن-دِ ، هِمَّت را بِزَن مُحکَم گِرِه
دیگَر نَکُن شِک-وِه و اَز این و آن ، گِلِه
بِزَن بیرون اَز لاکِ خود و بِکُن شَهر را ، زیرِ پایَت
وَ بِگیر دَر مَسیر جانی ، کِه خُدا پُش-ت و پَناهَت
مَن خود ، آن کَف-شِ پارِه اَم
اَز غَم به دور و فِک-رِ چارِه اَم
زِ تَنهایی هَراسان و پَریشان
کِه میگَردَم جَهان را ، بی نِشان