گاهی تو را نِمیشِناسَم ، گاهی تو را نِمیفَهمَم
گاهی این قَدر گیج و گُن-گَم ، کِه به خَندِه هایِ تو -نِمیخَندَم
گاهی واژِه ها دَر سَرَم بِه یِکبارِه ، پِنهان میشَوَند
بی اِعتِنا بِه مُحیط ، مَرا به دُنیایِ دیگَر میبَرَند

نِگاهَم گَرچِه ، سَرد و خیره اَست به جایی
این دَستِ خودَم نیست ، کِه میرَوَم به بی خیالی
بَر صورَتَم کِشیدِه اَم نَقشِ ، چِهرِه ای عَبوس
گاهی کِه ، تو را اَز خود میکُنَم - مَع یوس

این بیمَحَلّیِ تو ، به خاطِرِ فَراموشیست
این ذَرِّه - ذَرِّه آب شُدَنَم ، تویِ خاموشیست
این فَراموشی رو ، هیچ دوس نَدارَم
وَ نِگَرانَم اَز خُطوطِ دَرهَمِ پیشانی اَم